ANNEME MEKTUP

Sevgili annecigim,

hep seni ne kadar sevdigi mi, kücük fakat seninle dolu olan yüregim deki

yerini anlatmak istedim.

Ama basaramadim. Cünkü beni hic anlamaya calismadin.

Bir gün bahceden sana cicek kopardim. Bardaga koydum getiriyordum ki,

bardak birden bile elimden düstü kirildi. Kirilan bardak icin o kadar cok bagirdin ki, bir daha kimseye cicek vermemeye yemin etti.

Oysa kirilan o kücücük kalbimin hic karkina varmadin bile.

Anne, benim yüregimde herkezi sevecek kadar yer vardi.

Ben herkezi cok seviyordum. Ama sen insanlarin hep kötü olduklarinianlara güvenilmemesini söyledin.  Bende artik insanlari sevmiyorum.

Annecigim,kücücük kafam sunu bit türlü almiyor. Ben dodugum zaman vurmayi biliyordum.

Baskalarina vurmayi sen ögrettin. O halde kardeslerime vurdugum zaman

Nicin bana kizip ellerime vuruyorsun.

Anne, babami hic sevmiyor mussun? Beni hep onunla korkutuyorsun.

Yoksa sevmemi istemiyormussun.

Anne, ben birseyi bagirmadan istersem vermiyorsun.Bagirarak istersen veriyorsun.O yüzden bagirarak,aglayarak istiyorum.

Biliyormussun seni bagirtmak hosuma gidiyor.

O zaman benimle ilgilendigini düsünüyorum.Anne, evdeki esyalari, sehpayi,

kül taplalarini,televizyonu kiskaniyorum. Onlari kirmak yok etmek istiyorum.

Onlar olmazsa beni daha cok sevecegini düsünüyorum......

Onlara ayirdigin vakti bana ayirmiyorsun. Demek ki onlari benden daha cok seviyorsun. Anne, ben yasam istiyorum. “YAPMA” larin “ETME” lerin olmadigi

Sevginin cok oldugu, annelerin cocuklarini anladigi bir yer istiyorum.

Söylermissin bana o yer neresidir?